#چرا_شخصیت_ما_شبیه_والدین_مان_میشود؟

من در جلسات مشاوره متوجه نکته جالبی شده ام
گاهی مراجعان من از والدینشان بخاطر رفتارها و شخصیت شان به شدت ابراز ناراحتی و خشم و حتی تنفر میکنند ولی آن کسی که در جلسات روبروی من نشسته فقط گاهی دارد به ویژگی های خودش اشاره میکند.
متاسفانه یا خوشبختانه ما گاهی نه تنها از نظر ظاهری بلکه گاهی شخصیت و رفتار نیز بسیار شبیه والدین مان هستیم و نه تنها گاهی خودمان همان ویژگی ها را داریم بلکه پارتنری را هم که انتخاب میکنیم ناهشیارانه همان ویژگی ها را دارد و این لزوما همیشه مثبت و سازنده نیست.
خوب سوال این است که واقعا چرا؟
چرا صفاتی که من از آنها بیزارم الان صفات خود من است؟
از بین دلایل من به دوتا دلیل مهمتر اشاره میکنم:
یکی اینکه ما سالها با این افراد زندگی کردیم و ناهشیارانه تمام رفتارهای آنها را یاد گرفتیم که در روانشناسی ما بهش میگیم “یادگیری پنهان”
یعنی بدون اینکه خودمون بدونیم همه اونها در ما ذخیره شده و به محض بروز موقعیت های مشابه همون واکنشها را صادر میکنیم چون چیز دیگری یاد نگرفتیم.
دوم اینکه ما انسانها برای تحمل شرایط بد مجبوریم خودمون را با شرایط سازگار کنیم و گاهی اینکار را با همانندسازی با افراد دیگه انجام میدیم که در روانشناسی بهش میگن مکانیزم دفاعی “همانندسازی با پرخاشگر”
یعنی چی؟ یعنی وقتی با والدین پرخاشگر و بد دهنی زندگی میکنیم خودمون هم شبیه اونها رفتار میکنیم تا تحمل این افراد برای ما راحت تر بشه.
جالبه بدونید خیلی از متجاوزگران جنسی در گذشته مورد تجاوز قرار گرفتن
و خیلی از افراد پرخاشگر مورد پرخاشگری واقع شدن.
دانستن این مساله میتونه بینشی در شما ایجاد کنه که شاید این بار هشیارانه تر به موقعیتها واکنش نشون بدین و حتی با مطالعه کتاب و مراجعه به روانشناس سبک های مقابله با مشکلات را که قبلا از والدین و خانواده یاد گرفتین و ناکارامد بوده تغییر بدین.